HET VERDRIET VAN BELGIE (ANNO 2020)

De nationale feestdag 2020 was triest. De koninklijke familie liep verloren tussen de kasseien. De ceremonie  was kort, gelukkig maar. Het optrden van Adamo was bijna surrealistisch. De kinderen van het Koningspaar wisten niet waar hij vandaar kwam.

 

   

De pijnlijke regeringsformatie woog ook op de algemene ambiance. Geen dag gaat voorbij zonder dat ook uit het buitenland nieuwe karikaturen overwaaien die Belgie in een onplezierig dagbeeld voorstellen. 

Dit was te verwachten voor wie nog wil zien hoe onhandig  Belgische politici de media kultuur aanpakken. Zij drukken zich meestal erbarmelijk uit en zijn camera onvriendelijk. De weinigen die het beter doen worden onmiddellijk teruggefloten  door de achterban Wie de communicatie eindstreep haalt is verdacht. In het doorsnee DNA van de Belg zit geen macro ambitie of herinnering , in tegenstelling met Nederland.

Het "odd couple" Magnette / De Wever had het waarschijnlijk meer over een zachte echtscheiding dan over aan afgeslankt efficient bestuur. 

De Covid 19 heeft enkele van de ontelbare excellenties, die dit land (amper) kent, de gelegenheid gegeven uit hun betaalde irrelevatie te treden. De Belg werd aldus plotseling geconfronteerd met individuen die hij niet kent en waarvan hij het nut nu ook niet inziet. Zelf in de federale regering trouwens kwamen er onbekenden aan het woord , waarvan men zich afvraagt waarvoor ze dienen. 

Jongere politici schijnen het absurde in te zien. Socialisten, Liberalen en Groenen hebben talentvolle niewe persoonlijkheden. De NVA heeft ook bewezen dat ze een regeringspartij is. 

Het zit nu klem, ook omwege van die generatiewissel. In een land dat niet befaamd is voor zijn oratorisch talent, blijven de woorden en ukazes van de oud gedienden elke conceptuele vooruitgang in de weg staan.

Woorden moeten worden gecontextualiseerd. Confederalisme is geen taboe. Herfederalisering is het nog minder. Indien een nieuw beginpunt kan worden afgewogen met parallele leuningen (efficientie, transparantie, solidariteit) wordt het ipso facto bespreekbaar. Belgie is aan herstel toe. De Heimat verleiding noord en zuid moet worden omgebogen.

Handel, milieu, gezondheidszorg, buitenlandse zaken, defensie (met een nieuw Bfast) , sociale opvang, financien, transport, energie o.a. kunnen centraal worden doorgelicht en opgewaardeerd. De algoritmes moeten worden bijgestuurd. 

Covid 19 heeft opnieuw alle Belgische tekortkomingen blootgelegd. Gelukkig kon Sophie Wilmes nog redden wat er nog te redden viel. Het bilan blijft echter negatief. De huidige regeringsploeg is intellectueel, moreel te onevenwichtig  samengesteld om koherent over te komen.

Het is nu uikijken naar wat de Koning nog kan suggereren.

Nieuwe of zelfde preformateur(s) ? Kroonraad ? Verkiezingen ? Regering van technokraten met een specifiek mandaat ? De stembus nu is de slechtste oplossing. De patient moet worden begeleid, liever dan omgebracht !

De tijd van onvervulde beloften is over. Wij zitten in een nieuwe beschavingscyclus maar schijnen nog altijd niet te willen beseffen dat de maatschappij die we kennen voorgoed van de baan is. De socio-ekonomische consequenties van Covid 19 zijn daarbij onoverzienlijk. Het is tijd voor een nieuwe generatie om op te komen met een Marshall plan dat mobiliseert meer dan het verdeelt.